Moja podopieczna mnie nie akceptuje?

Już nie wiem co mam robić. Jestem na swojej pierwszej ofercie i straciłam zapał do pracy. Moja podopieczna cierpiąca na demencje ciągle jest na "nie". Staram się pomóc jej w chorobie, zaktywizować ją do działania, pomóc, a ona ciągle kręci nosem i siedzi tylko w swoim fotelu. Wydaje mi się, że mnie nie lubi :/. Dobrze, że jestem tylko w zastępstwie na miesiąc i za dwa tygodnie wracam do domu. Macie jakieś pomysły jak zmobilizować babcię do aktywności?

Witam Różo,

Z tego co opisujesz widać, że jesteś na pierwszej ofercie. Ja na początku też emocjonalnie podchodziłam do swojej pracy. Też za wszelką cenę chciałam pomóc podopiecznym, którzy nierzadko odrzucali moją pomoc. Było mi wtedy przykro. Wydawało mi się, że nie jestem stworzona do tej pracy, ale kiedyś w drodze na ofertę spotkałam inną z opiekunek z dłuższym stażem. Powiedziała mi, że demencja to choroba, w której podopieczny może zachowywać się tak jak opisuję, że nie powinnam starać się być psychologiem, bo wyrządzę sobie krzywdę i jeszcze popadnę w depresję. Powinnam być sobą. Być miła, przyjazna i wykonywać swoją pracę. Dlatego teraz tobie mówię: MNIEJ EMOCJI! Nie chce to nie zmuszaj.

I w tym pewnie masz rację. To fakt bardzo emocjonalnie podchodzę do podopiecznej, bo to moja pierwsza oferta i w ogóle pierwsza praca w charakterze opiekunki. Chcę się sprawdzić i wydaje mi się, że jak nie pomogę tej babci to nie będę w stanie pomóc już nikomu innemu :(

Nie przejmuj sie na pewno dajesz z siebie wszystko! Głowa do góry i wypełniaj swoje obowiązki. Gotuj, rób zakupy, pomagaj jak tylko umiesz najlepiej

Roża ja myślałam, że tylko ja mam takie problemy z podopieczną. Z tym że jestem tu już miesiąc i na początku wcale tak źle nie było. Dopiero ostatnio jak podopieczna nie mogła przez przeziębienie wychodzić na spacery zaczęło się unikanie wszelkiej aktywności. Nie ogląda TV, nie czyta gazet rozmawiać też nie chce za wiele.

Wiele opiekunek, które udziela się tu na forum wydaje się nie mieć w ogóle problemów z podopiecznymi to nawet nie chciałam się udzielać na ten temat.

Danka, skądże. Każdy na początku miał problemy. Trzeba wiele miesięcy pracy, żeby zdać sobie sprawę że to co robimy to praca jak każda inna. Mi na ofercie jednej z pierwszych zmarł podopieczny. Myślałam, że już nie wrócę do pracy, tak ta sytuacja zadziałała na moją psychikę, ale wzięłam się w garść i pomyślałam, że powinnam być bardziej skupiona na czynnościach a nie na samym człowieku. Teraz przyjaźnię się ze swoją podopieczną, ale już nie traktuję jej jak członka rodziny. Wiele rzeczy po prostu przyjmuję mimo uszu. Jak jest nie do zniesienia to robię swoje i nie zwracam uwagi na jej docinki. Ale tak...tego trzeba się nauczyć.

Roza więcej dystansu do pracy!

Oj ja też miałam tak na początku, że za bardzo przyzwyczajałam się do swoich podopiecznych i każde ich złe słowo w moją stronę powodowało, że wieczorem wybuchałam płaczem. Wiem, że często ich zły humor spowodowany był złym samopoczuciem. Z czasem to się zmieniło, nie zwracałam już tyle uwagi na zachowanie podopiecznego tylko starałam się skupić na swojej pracy. Robiłam zawsze co w mojej mocy i wiedziałam, że rodzina podopiecznego nie będzie miała mi nic do zarzucenia. Tobie też radzę - więcej empatii a na pewno lepiej będzie ci się pracować.

Też jestem w podobnej sytuacji. Mówicie, że powinnam przestać przejmować się humorami babci? :( Ciężko tak. Ja na prawdę chciałabym jej pomóc ale ona nie chce.

Kochane, nie da się pomóc PDP na siłę. Możesz pomagać fizycznie, ale jeśli chodzi o psychikę to to PDP musi chcieć pomocy. Bądźcie miłe, uczynne, na każde zawołanie. Rozmawiajcie dużo a może któregoś dnia PDP przekona się do was. Powodzenia i nie zrażajcie się na samym początku! Będzie lepiej! Zobaczycie!

Roza, nie bądź nadgorliwa. Na siłę nikomu nie pomożesz. Bądź blisko, ludzie w demencji nie wiedzą co się wokół nich dzieje.

Witam....Demencja a Alzheimer to wnet jedna płaszczyzna..ludzie z ta cboroba sa zarazem aniołami i diabłami.Zachowania ich sa tak roźne ,źe sam ich do dzisiaj nie moge rozgryść.Jedno co zauwazyłem generalnie do osob znajomych oni potracią sie inaczej zacbować jak do obcych a wiec nie traca poczucia rzeczywistosci, natomiast swoja agresje podczas takich atakow wyładoujja na opiekunie.potem sa łagodni jak baranki.Najlepiej w tedy ich zostawić ,ale mieć ich pod kontrolą.Nigdy tez mie moźna tłumaczyć a jest chory to mu wszystko wolno,Nie, bo w takich atakach ja to nazywam oni w pewnym stopniu sa świadomi tego co robią tylko nie przetwarzaja swoich zachowń,dlatego nie wolno dać sie biç itd.rzec jasna nie bedziemy sie bić ale stanowczo pokazać,kto tu rzadzi.Tak ci ludzie potrzebuja duźo cierpliwosci.Nasze rozczulanie sie tu nic nie da,predzej sami poadniemy w depresje.Szacunek dla osoby chorej ale ten szacunek zostawic i dla siebie.

[ Data: 05-03-2015, 14:47 ]

Pisze z komorki wybaczcie za błedy bo laptop mi siadł....temar bardzo szeroki...teoria teoria a praktyka praktyka ale dobrze wiedziec coś o tej chorobie.

No niestety w naszym zawodzie nie ma miejsca dla słabych psychicznie, bo jak piszesz samemu można popaść w depresję.