śmierć podopiecznej

jak się zachować gdy umiera podopieczna , a w domu zostaje jej mąż ?

Nie miałam takiej sytuacji ale myślę ,że ja na pewno nie udawałabym ,że nic się nie stało no i nie zaczynałabym tego tematy z jej mężem ale gdyby on sam zaczynał o tym mówić co czuje i wspominać to  na pewno usłyszał by ode mnie słowa pocieszenia i chętnie np,przeglądałabym z nim albumy ze zdjęciami z dawnych czasów oczywiście o ile sam by tego chciał .Nie narzucała bym się z tym tematem Może inni coś więcej napiszą .

Moim zdaniem rodzina pokaże jak chce te trudne chwile przeżywać. Chce wspominać,  rozmawiać o zmarłej, chce milczeć, ignorować fakt śmierci....różne są domy, różne zachowania. Obserwuj. Nic na siłę. Sytuacja sama się rozwinie. 

5 minut temu, jolantapl. napisał:

Nie miałam takiej sytuacji ale myślę ,że ja na pewno nie udawałabym ,że nic się nie stało no i nie zaczynałabym tego tematy z jej mężem ale gdyby on sam zaczynał o tym mówić co czuje i wspominać to  na pewno usłyszał by ode mnie słowa pocieszenia i chętnie np,przeglądałabym z nim albumy ze zdjęciami z dawnych czasów oczywiście o ile sam by tego chciał .Nie narzucała bym się z tym tematem Może inni coś więcej napiszą .

Już gdzies jest taki,,temat,,tam opisałam trochę,,ale dla mnie dzisiaj za smutny aby go zaczynać ,,co Ciebie naszło dzisiaj , na smuteczki 

@jolantapl. przepraszam,,,teraz doczytałam,,że to ktoś inny jest autorem,,, 

Teraz, Blondi napisał:

Już gdzies jest taki,,temat,,tam opisałam trochę,,ale dla mnie dzisiaj za smutny aby go zaczynać ,,co Ciebie naszło dzisiaj , na smuteczki 

Nie lubię jak ktoś mnie poucza od rana a tak fajnie się dzień na forum zaczął tak było wesoło i gwarnie

15 minut temu, ewa66 napisał:

jak się zachować gdy umiera podopieczna , a w domu zostaje jej mąż ?

Ja miałam taką sytuację ,,ale może potem opiszę,,tak nieraz nie chcę do tego wracać ,,

1 minutę temu, jolantapl. napisał:

Nie lubię jak ktoś mnie poucza od rana a tak fajnie się dzień na forum zaczął tak było wesoło i gwarnie

No co!! pomyliłam się i przeprosiłam,, same tutaj są nauczycielki do jasnej ciasnej,,,nie smucaj się ,,chodz zapalić,,teraz fajki będa w każdym temacie,,,ufff   

2 minuty temu, jolantapl. napisał:

Nie lubię jak ktoś mnie poucza od rana a tak fajnie się dzień na forum zaczął tak było wesoło i gwarnie

Bo i fajnie jest

4 minuty temu, Blondi napisał:

No co!! pomyliłam się i przeprosiłam,, same tutaj są nauczycielki do jasnej ciasnej,,,nie smucaj się ,,chodz zapalić,,teraz fajki będa w każdym temacie,,,ufff   

 0 sexu 0 picia 0 palenia to co ja mam tu robić ?

6 minut temu, jolantapl. napisał:

 0 sexu 0 picia 0 palenia to co ja mam tu robić ?

Usiąsc i prosić o łaskę  ale ja się do tych nie piszę,,,Ty napewno też nie i inni też nie,,a reszta niech sie zastanowi i siada i prosi ,,

21 minut temu, Blondi napisał:

Usiąsc i prosić o łaskę  ale ja się do tych nie piszę,,,Ty napewno też nie i inni też nie,,a reszta niech sie zastanowi i siada i prosi ,,

0 internetu zapomniałam dodać bo tak też niektórzy mają

Wy dwie gaduły....Wynocha  "Tam" już jest cicho i głucho....A tu inny temat 

no wlasnie a ja nie wiem czy zaoferować się z pomocą czy siedzieć cicho? , 

Ja bym obserwowała i jeśli mogłabym pomóc to bym pomogła. W sumie najprościej tak jak napisałaś - zapytać.

ok dziadek właśnie siedzi z dziećmi i rozmawia , a ja czekam , nowe doświadczenie szkoda ze takie przykre , 

9 minut temu, ewa66 napisał:

ok dziadek właśnie siedzi z dziećmi i rozmawia , a ja czekam , nowe doświadczenie szkoda ze takie przykre , 

U mnie dziadek dostał leki uspokajające ,bo był w tym czasie w szpitalu,,po powrocie ustawił zdjęcie babci na stole w kuchni i jak jadł to do niej mówil,,co wziął zdjęcie to łzy mu poszły,,ale spokojnie przechodził śmierc babci,,nie musiałam nic nadzwyczajnego mówić do niego,,poprostu starałam się zachować spokój w domu,,tak to jest,,życie toczy się dalej ,,musi jesc i funkcjonowac,,rodzina nie przęzywała w ogóle,,zachowywali się tak,jakby nic sie nie stalo,,także co rodzina to inaczej,,mnie zatkało,jak widziałam radosnego synka w dniu śmierci babci,,,myslę sobie co jest,,dlaczego taka reakcja,,dlatego u mnie widzę całkiem inaczej przeżywała rodzina niż by to było np, w innym miejscu, zachowuj się normalnie ,,nie narzucaj niczego,obserwuj,  Niemcy to inny naród, we wszystkim,jak rodzice starzy to czekają na kase ,na nic innego,,ktoś umrze to mają juz jeden kłopot z głowy ,,to my jesteśmy tacy, aż za uczuciowi i wrażliwi,,ja się zryczałam,a synkowi łezka nie poszła,,tak to wygląda,,także spokojnie,,ma rodzinę dziadek i niech rodzina wspiera teraz dziadka,,bo Ty jedynie możesz powiedzieć,,że czas leczy rany i będzie dobrze,,powspominać babcię razem jak dziadek tego potzrebuje i wszystko,,,trzymaj się ,,

21 minut temu, ewa66 napisał:

ok dziadek właśnie siedzi z dziećmi i rozmawia , a ja czekam , nowe doświadczenie szkoda ze takie przykre , 

Zobacz do tematu ,który ja założyłam tak jest o towarzyszeniu w ostatnich dniach życia i wpływie tego wydarzenia na nas samych

2 godziny temu, ewa66 napisał:

jak się zachować gdy umiera podopieczna , a w domu zostaje jej mąż ?

Ale o co Ci konkretnie chodzi? jesteś prywatnie czy przez agencje ? Prywatnie ? jesli rodzina nie zaproponuje dalszej opieki to zjezdżasz do domu. A jesli agencja to zgłoś i niech cos działają.

chodzi mi o to że ja chyba bardziej to przezywam niż dzieci , i chyba nie potrzebnie , z tego co widzę to dzieci odbierają to jakoś na chłodno , fakt to Niemcy !!!

10 minut temu, ewa66 napisał:

chodzi mi o to że ja chyba bardziej to przezywam niż dzieci , i chyba nie potrzebnie , z tego co widzę to dzieci odbierają to jakoś na chłodno , fakt to Niemcy !!!

 

A jak długo pracujesz w DE jako opiekunka ?

6 lat , a dlaczego pytasz ?

25 minut temu, ewa66 napisał:

6 lat , a dlaczego pytasz ?

Pytam, bo po 6 latach pracy powinnas juz okrzepnąć . Chyba, że śmierć podopiecznej przydarzyła ci sie po raz pierwszy. Ja nigdy nie pcham sie do pierwszego rzedu . Stoje z boku i obserwuję. Jak jestem potrzebna wtedy mnie prosza a ja pomagam. 

Ja też byłem przy śmierci,tzn kilka dni wcześniej zjechalem.Byem 3 razy,łącznie pol roku u małżeństwa-prawie 40-letniego,wielki dom,bardzo zamożni,jeden syn przysposobiony do rodziny,30 lat,matka szykowala sie do adopcji,mieszka osobno z kobietą i parką dzieci.Ona dr germanistyki i filozofii,on -podopieczny- też doktor w kierunku technicznym-menedżer,a potem właściciel dużej fabryki.3 "szlaganfale"-przy czwartym ona wiedziała,ze bedzie koniec.Ona prowadzila dom,ja byłem tylko z dziadkiem,chodził,trzeba było pomagać we wszystkim,bardzo agresywny,ale potrafił też pogłaskać po buzi i powiedzieć dziękuję.Lubili mnie-wiem o tym,moze nawet bardzo.Raz opuściłem wzrok i mi przyłożył...I nagle jego żona mówi-proszę nie dawać wody,leków,odstawiamy jedzenie...Ja oczy w słup,slyszałem jej rozmowe z bratem-prawnik.Miała zglosić to lekarzowi rodzinnemu-wiec zadzwoniła z informacją.Zażądałem wyjaśnień-mieli kontrakt,który mówił,ze jak jedno,wg lekarzy nie będzie miało szansy na wyzdrowienie,drugie nie będzie go ratować-pokazała dokument.Mimo wszystko nie rozumiałem-powiedziałem-wyjeżdżam-przyjechał ktoś.Dostałem odprawę.Po kilku dniach złożyłem kondolecje-plakałem...

Jestesmy w kontakcie,dzwonimy,piszemy,jestem zapraszany-ale nie ma jak.

Z perspektywy czasu wiem,że mogła mieć rację,że postąpiła zgodnie z wolą męża i swoim sumieniem,lecz w pierwszym momencie byłem w szoku...To nie moze być prawda.Skreślilem tę rodzinę.

Nie mialem racji ani prawa ich oceniać.

Nie ma recepty na zachowanie w sytuacji,gdy umrze podopieczny...

Wiatam!

Jestem po raz pierwszy na forum. Chciałabym podzielić się z Wami jak przeżyłam śmierć mojej podopiecznej. Taka przygoda spotkała mnie po raz pierwszy, z tym że opiekunką jestem dopiero od niewiele ponad rok. Jestem jeszcze nieco pod wrażeniem, bo jak przyjechałam do pracy był to 15 października, ale już prawdopodobnie trzy dni przed moim przyjazdem przestała jeść. Później ostatnie 5 dni nic nie piła i nastąpił koniec 2 listopada. Podopieczna wprawdzie nie miała już męża, ale mieszkała wspólnie z córką i zięciem (ci na górze domu). Oboje pracowali, więc wracali o 18-tej do domu. Cały czas to ja byłam z nią, bo nawet jak wrócili do domu to tylko na moment zajrzeli i szli do siebie na górę. Przez pierwszych kilka dni nie miałam nawet wolnego, chociaż gwarantowała mi to moja agencja. W końcu jak się upomniałam, to się na mnie obrazili, ale w końcu załatwili zastępstwo na ten czas kiedy wychodziłam z domu. Co do tematu, jak oni to przeżywają to przyznaję rację moim przedmówcą. Tutaj córki (druga przyjeżdżała co kilka dni ok. 300 km) tylko zaglądały czy matka jeszcze żyje. To ja wstawałam każdej nocy kilkakrotnie, gdy krzyczała Hilfe. Podczas mycia podopiecznej nawet zarobiłam przysłowiowo kopniaka w dupę podczas schodzenia z jej kanapy. Nie miała łóżka specjalistycznego, więc zmuszona  byłam wejść, żeby ją umyć, przesunąć itp. Córka to tak przeżywała śmierć matki, że po prostu dla kurażu codziennie popijała. Po śmierci matki nie widziałam żadnych łez, chwil smutku ani rozpaczy. To są Niemcy! Tutaj za to 1 listopada można kupić sobie buty, okulary lub pójść do fryzjera. Radzę więc najlepiej zainteresuj się dziadkiem, oczywiście jak ma dobrą emeryturę. Głowa do góry. My jesteśmy tylko opiekunkami.  Pozdrawiam