Podopieczna z nerwicą lękową

Dzień dobry. 

Czy ktoś. z Was miał lub ma podopieczną z nerwicą lękową? Pytam bo mam mieć takie zlecenie i nie wiem czego oczekiwać i czy dam radę. Powiedziano mi że jest ok, a pani nie przyjmuje leków. Ktoś coś? Podejmować czy odpuścić?

Aneta

Godzinę temu, Gość Aneta m. napisał:

Dzień dobry. 

Czy ktoś. z Was miał lub ma podopieczną z nerwicą lękową? Pytam bo mam mieć takie zlecenie i nie wiem czego oczekiwać i czy dam radę. Powiedziano mi że jest ok, a pani nie przyjmuje leków. Ktoś coś? Podejmować czy odpuścić?

Aneta

@aneta, cześć, wele zależy od przypadku zresztą jak we wszystkich schorzeniach.

Towarzyszyłam pdp w nerwicy od niemal samego początku, przez psychoterapię po wyjście z choroby, opisywany przypadek to osoba 50+. Najgorsze są początki, bo panika daje się we znaki nawet w nocy; objawia się to wstawaniem z lękiem i wtedy trzeba się pokazać i porozmawiać. Na wszystko są leki, ale ten przypadek nie chciał ich brać bo "chciał przejść przez chorobę na czysto". Może i dobrze, nie mnie oceniać. Najgorsze trwało ok. 3 tygodni a po każdej sesji psychoterapeutycznej objawy wyciszały się i po roku nie było po nich śladu. Ja byłam przez pierwsze 6 miesięcy i wróciłam dwa miesiące później to już prawie nic nie było. To się leczy lekami i psychoterapią ale to zależy od wieku. Dowiedz się czy pdp korzysta z tych metod, bo jeżeli nie to szkoda nerwów, bo to samo nie przejdzie a do tego może się pogłębiać. Na początku pamiętam, że pdp nie chciał zostawać sam i wszędzie ze mną chodził. Każdego dnia pytał czy zwiariuje i był mocno pobudzony. Nie było żadnych agresji czy tym podobnych zagrożeń. Na początku kiepski apetyt który wzrastał z każdą sesją. Powodzenia! Jak coś to pisz.

5 godzin temu, Gość Aneta m. napisał:

Dzień dobry. 

Czy ktoś. z Was miał lub ma podopieczną z nerwicą lękową? Pytam bo mam mieć takie zlecenie i nie wiem czego oczekiwać i czy dam radę. Powiedziano mi że jest ok, a pani nie przyjmuje leków. Ktoś coś? Podejmować czy odpuścić?

Aneta

Nerwica ,zaburzenia lękowe czy towarzyszące temu fobie albo obsesje -mogą naprawdę różnie wyglądac. Chyba wiele opiekunek miało z tym do czynienia-nie różnicując tego, bo to towarzyszy często otępieniu , demencji. Wypytaj o to i jaki to jest rodzaj lęku. O ile rekruterki to wiedzą.

Dziękuję! wiem już o co pytać. A.

Sama przechodziłam ciężko nerwicę lękową i nie ma się czego bać. Na początku potrzebowałam rozmowy i uspokojenia swoich lëków. Ktoś wyżej dobrze napisał, że psychoterapia to podstawa i stawia szybko na nogi. Nerwica to problem dla chorego. Leki po kilku tygodniach wygaszają objawy o 90 proc. i wiele osób nie chce już wtedy korzystać z terapii. Reasumujac nie ma się czego bać. 

Wzięłam te zlecenie i jest w porządku jak to mówią strach ma wielkie oczy. Dla zainteresowanych pani ma napady paniki i wtedy trzeba ją wesprzeć obecnością i ciepłym słowem. Obudziła mi się z napadem tylko raz ale mam wrażenie że z każdym dniem jest lepiej. Nie jest jak to myślałam agresywna i nawet w trakcie napadów nie traci kontaktu z rzeczywisością. Lekarz przepisał w końcu jakieś słabe leki na sen a o psychoterapii w tym wieku to trzeba zapomnieć. Ponoć nie jest to trudny przypadek tylko strach przed przemijaniem robi swoje.

Pozdrawiam wszystkich i dziękuję.

@Gość Aneta M..." strach przed  przemijaniem"---dobre określenie, a co było z Villas ,to samo,to tylko przykład, ludzie którzy byli potrzebni,dzieciom itd.stawali na podiach i tu zbiegiem czasu się wszystko ucina.Jeden ma taką psychikę ,drugi taka.Przelewa tą miłość na koty ,psy ,czy inne bóstwa ,przykre to jest ,kiedy nie mamy żadnej nadziei.Nie każdy ma taką psychikę jak prof.Religa.Temat szeroki,ale ciekawy.