Depresja polskich opiekunek, czyli ciemna strona emigracji

Dokladnie Malina. 

Moze byc najspokojniejsza Stella,najfajniejsza rodzina i pdp-ni,ale i tak mamy swoje kryzy. 

Najwieksza jest tesknota. 

Zgadzam sie rowniez z tym,ze wyjezdzajac,  w domu powinno byc  w miare wszystko poukladane.

W tej pracy nie da sie pracowac  z cialem  w De a glowa w Pl. To wczesniej ,czy pozniej wyjdzie  w naszej psychice.

Z drugiej strony nawet jak zostawia sie w domu wszystko OK; ale sa sytuacje,na ktore wplywu nie mamy,a trzeba dodac,ze tak daleko od domu wszystko przezywamy  podwojnie. Myslimy,nakrecamy sie,martwimy sie i ta bolaczka ,ze nas nie ma ,ze nie mozemy byc,pomoc,wesprzc naszych bliskich ,doprowadza nas do szalu.

A tu obowiazki,podopieczni z roznymi bolaczkami,brak przestrzeni dla siebie i swobody ,to wszystko doluje i stajemy sie derwowi,depresyjni.

Nie ma recepty  idealnej na spokojna prace  z dala od rodziny,na tak dlugi czas. 

To wszystko wpisane jest w czynnik zachowania ludzkiego. Jedni nie daja rady,ale przeciw sobie dalej ciagna prace,bo kasa potrzebna. Inni ,bardziej doswiadczeni z juz ustabilizowanym zyciem,dorosle dzieci itp.. podchodza   do tej pracy z dystansem.

Jak sie  w domu wszystko uklada,nie ma problemow i sa wszyscy zdrowi,to  lzej nam sie te prace wykonuje.

Trzeba tez czesto dzwonic do rodziny,rozmawiac,chociaz wirtualnie uczestniczyc w zyciu rodzinnym,to rowniez bardzo pomaga.

Nie tylko opiekunki wyjeżdżające za granicę może dosięgnąć depresja i niemoc. U nas też nie jest najlepiej. Często wyjeżdżają osoby zdesperowane już w kraju, sytuacją w Polsce na polskim rynku pracy.

Ludzie chorzy z niskimi rentami i emeryturami, czy zajmujące się chorymi członkami rodziny też mają niewesoło.

W Polsce mimo, że wśród rodziny i przyjaciół może być wiele gorzej. Bez środków do życia niczego się nie przeskoczy.

Podobno pieniądze szczęścia nie dają? Ale kufereczek stóweczek daj Boże.

Na mnie wysoki zarobek działa jednak antydepresyjnie.

A tu przykład z życia wzięty:

https://www.wprost.pl/kraj/10130747/katowice-otrula-sparalizowana-corke-i-popelnila-samobojstwo.html

I tak źle i tak niedobrze, nie ma sensu siedzieć w PL, jak nie można znaleźć pracy, ale taki wyjazd 2-3 miesięczny z dala od rodziny może zdołować nie ma się czemu dziwić, sama odczuwałam tęsknotę i smutek. Jak nie chodzi tylko o spadek nastroju, ale człowiek zauważa, że naprawdę brakuje mu chęci do życia, warto porozmawiać ze specjalistą, spotkanie z psychologiem, to żaden wstyd. teraz jest o tyle dobrze, że można umówić się na wideo konsultacje, czyli przez internet, wiem ze psychomedic umożliwia takie wizyty. Czy to dobre rozwiązanie?! według mnie tak, jeśli potrzeba nam świeżego spojrzenia na swoje problemy i przemyślenia.

Kocham "Trojke" za bardzo grzeczne : "Zapraszamy na reklamy".

@SylwiaKosowska mnie nic nigdy nie zdołuje,,a jak zdoluje to na chwilę,,tęsknota będzie zawsze ale z tym idzie sobie poradzić ,,,mamy mózgi,,u każdego inna psychika a u mnie psychika jest mocna,,,mam naukę w sobie -tłumaczenia ,że tak musi być ,,ale to ja ,mądrala ,,mi w życiu nigdy nie brakowało chęci do życa,,bo kocham ten świat ,,jaki by nie był,,,a żeby mi się lepiej żyło to sobie poszukałam sponsora na lepsze życie,, myslę ,ze mi terapeuty nie potrzeba,,pa !