Samobójstwo

Raito...kliknij na gg Ann- pogadamy.

Studentko 42 ja mogę Ci pomóc.

Czytam to co piszecie i tez chce napisać. Czuje sie fatalnie, mam depresje od trzech lat. A tak wlasciwie to uswiadomilam sobie że ją mam od wielu lat, tylko nie dostrzegalam.

Moje życie to jedno pasmo nieszczęść, całe życie to jeden wielki brud. Trzymałam sie jakos do czasu wypadku. Od tego czasu jest coraz gorzej ze mną. Nie umiem już cieszyć się zyciem , nic nie ma dla mnie znaczenia. Kocham moje troje dzieciaczkow ponad wszystko, a jednak nie mam sily walczyć o nie. Nic mnie nie cieszy, nie chce mi sie nic robić, jestem apatyczna, nie chce mi się żyć. Mam dużo lekow psychotropowych w domu, i coraz częściej o nich myślę. Jestem osobą wierzacą i chyba tylko to mnie jeszcze powstrzymuje. Nie chcę oddalać się od boga ale ta jedna myśl jest strasznie natrętna. Lecze się u psychiatry ale to nic nie daje. Mam coraz więcej kłopotów które mnie przygniatają. I już nie mam siły ich dźwigać. A najgorsze jest to że sama udzielam porad innym znajomych jak żyć dobrze i z uśmiechem ,często im mówie o tym jak bóg ich kocha , że takie zle myśli to grzech , a nie umiem poradzić sobie sama z sobą. Na zewnątrz wygladam raczej normalnie, i nikt nie wie co ja przeżywam . Niedlugo staje przed komisją lekarską na tą moją depresję ale nie wiem czy będę umiala opowiedziec wszystko co czuję . To jest takie trudne że aż boli.

GOść--- jak długo się leczysz ? chodzisz do psychologa ? myślę że by ci pomógł na pewno w wielu sprawach :wink: To jest takie trudne że aż boli. -- boli czy nie - powiedzieć trzeba , musisz powiedzieć dokładnie po kolei co się dzieje z tobą , w twoim życiu - wszystko co złe!

za pierwszym razem gdy poszedłem do psychiatry tez było trudno , wstydziłem się powiedzieć co przeżywam , ze mam myśli samobujcze , ze moje życie to całe pasmo nie powodzeń itp. powiedziałem wszystko od A do Z i jakoś mi było lżej . na podstawie tego i objawów dobrał odpowiednie leki i jakoś mi jest lepiej już :wink: tzn nie ze zaraz jestem radosny jak nie wiem co i ze mi się układa wszystko ale wiem ze można z tego wyjść !!! bo odrobinę jest lepiej niż dawniej , mam nadzieje ze TY też dasz rade ! początki zawsze są trudne ! walcz o siebie , swoje zdrowie , szczęście , życie to ważne !!!

Kobiety na pewno ciężej przechodzą takie

choroby, są bardziej wrażliwe. GOść- nie załamuj sie --tak jak pisze Karol --życie jest

naprawdę piękne i musisz walczyć o siebie. Może zmień lekarza? A przed komisja mów wszystko co cię boli. Trzymaj się , jesteśmy z tobą :!: :!: :!:

Najważniejsze to to aby w odpowiednim momencie zwrócić się o pomoc doradę i wsparcie u odpowiednich osób, które tego nie zlekceważą i pomogą przejść przez najtrudniejsze chwile.

Mam koleżankę, która zawsze była wrażliwa i bardziej od innych przeżywała swoje porażki. Ostatnio rozstała się z narzeczonym i w apogeum smutku mówi nieraz, że czasem ma myśli samobójcze. Czy mam się o co martwić? Bo nie wiem na ile to jest mówione pod wpływem emocji, a na ile mogłoby stać się rzeczywistością.