Jak porozumiewać się z chorym na alzheimera - opracowanie

Już w początkowym stadium choroby zauważamy, że nasz podopieczny ma kłopoty z wyrażaniem tego, co chciałby powiedzieć: zapomina, jak nazywają się różne przedmioty, nie kończy zdań, powtarza wiele razy te same informacje. Opiekun często musi się domyślać, o co bliskiemu chodzi. Jeśli nie zdajemy sobie sprawy z tego postępującego procesu zapominania, będziemy się denerwować, tracić cierpliwość, zachowywać się napastliwie.

Najlepiej, gdy mówimy do chorego półgłosem (podniesiony głos może być odbierany jako napaść), gdy stoimy do niego twarzą w twarz, patrzymy mu w oczy, trzymamy naszego bliskiego za rękę. Okazując. choremu życzliwość i serdeczność, dajemy mu odczuć, że jest kochany, że interesujemy się nim.

Pytania najlepiej formułować w taki sposób, aby chory mógł odpowiedzieć "tak" lub "nie". Trzeba więc pytać: "Czy masz ochotę na jabłko?", a nie: "Co byś zjadł?"

Jeśli mamy wydać polecenie, należy je kilka razy powtórzyć. Zdania powinny być krótkie, proste i jasne. Zamiast mówić: "Włóż buty, potem czapkę i szalik", lepiej powiedzieć: "Włóż buty", powtórzyć spokojnie półgłosem to polecenie, patrząc na chorego, potem pomóc je wykonać i dopiero wydać nowe polecenie.

Warto też w mieszkaniu chorego rozmieścić różne napisy czy rysunki (symbole), które ułatwią mu orientację i poruszanie się. Mogą to być instrukcje przypominające choremu o konieczności zakręcenia kranu w łazience czy gazu w kuchni lub też o wyłączeniu żelazka. Na pojemnikach z herbatą, cukrem, solą czy innymi produktami, których chory częsta używa, warto przylepić nalepki (duże drukowane litery). Można też mieć tablicę, na której umieścimy proste polecenia, wskazówki czy numery telefonów. Starajmy się nie okazywać naszego zniecierpliwienia, nie pokrzykiwać, nie denerwować się na naszego bliskiego, gdy trudno nam się z nim porozumieć. Pamiętajmy, że nawet jeśli wydaje nam się, że chory robi coś złośliwie, to tak naprawdę wynika to z choroby albo jest reakcją na nasze zdenerwowanie. Więcej więc osiągniemy uśmiechem, czułym gestem, poczuciem humoru niż kłótnią czy napastliwym nastawieniem.

Zdarza się też często, że nasz bliski bywa bardzo agresywny i konfliktowy, złośliwy i trudny. W takiej sytuacji próbujmy odwrócić uwagę chorego, zmienić temat, wyjść do drugiego pokoju, zająć czymś naszego bliskiego. Można włączyć muzykę, wziąć chorego za rękę, uśmiechnąć się, pogłaskać po głowie. Nigdy jednak nie należy traktować go jak dziecko. Pamiętajmy wtedy, że jest to sytuacja przejściowa, że chory nie chce nas ranić, że jest tą samą kochaną osobą, z którą jeszcze niedawno nie było żadnych problemów. Serdeczny, ciepły, cierpliwy stosunek do naszego bliskiego na pewno da dobre efekty. Chory czuje przecież, że go kochamy i chcemy mu pomóc. Jeśli jednak nie możemy sobie poradzić, gdy chory zbyt często okazuje agresję, trzeba prosić o pomoc lekarza.

Żony opiekujące się chorymi mężami często skarżą się na zwiększoną pobudliwość seksualną mężów, gdy okazują im czułość. Nie ma powodu, by zaprzestać stosunków seksualnych tak długo, jak obojgu partnerom przynoszą satysfakcję. Z biegiem czasu ten problem sam się rozwiąże. Jeśli jednak opiekun czuje się nieszczęśliwy, gdy chory okazuje przesadną aktywność, należy poradzić się lekarza.

cytuje----Jeśli mamy wydać polecenie, należy je kilka razy powtórzyć. Zdania powinny być krótkie, proste i jasne. Zamiast mówić: "Włóż buty, potem czapkę i szalik", lepiej powiedzieć: "Włóż buty", powtórzyć spokojnie półgłosem to polecenie, patrząc na chorego, potem pomóc je wykonać i dopiero wydać nowe polecenie--------są różne reakcje i zachowania chorych ---akurat w tej sytuacji musze stanowczo mówić ,że ma zrobić to czy tamto ,bo gdybym go prosił czekał bym dwa dni....dlatego On mnie wyczuł i nie próbuje ze mna dyskutować ...dlatego mówię nie ma sztywnych regół ,każdy chory na tą chorobe jest inny.. ale generalnie masz racje:)