Redakcja

Choć dermatolodzy od lat biją na alarm, to statystyki chorób skórnych nie pozostawiają wątpliwości, wskazując, że w ostatnich latach znacznie rośnie częstość występowania czerniaka w Polsce. Przyczyną powstawania tego nowotworu skóry może być nieodpowiedzialne opalanie. Wciąż wiele osób zdaje się bagatelizować ten problem. U progu nadejścia pierwszych tegorocznych ciepłych dni, warto zatem przypomnieć o podstawowych zasadach, których przestrzeganie może nas uchronić przed bardzo poważnymi konsekwencjami. Za kilka tygodni, a może i szybciej, zrobi się naprawdę ciepło i ponownie - jak co roku – wielu z nas stanie przed wyborem: poddawać się przyjemnym, lecz nie zawsze bezpiecznym kąpielom słonecznym, czy jednak pozostawać w cieniu, rezygnując zarazem ze złotobrązowej opalenizny? Specjaliści przypominają, że mądre opalanie, wcale nie musi być niebezpieczne. Warto tylko przestrzegać pewnych prostych zaleceń. Co ciekawe, umiarkowane przebywanie na słońcu może wręcz przynieść szereg konkretnych korzyści dla naszego organizmu, a nawet, jak się okazuje być niezbędne dla zachowania zdrowia. Promienie słoneczne sprawiają, że organizm wytwarza endorfiny, potocznie zwane hormonem szczęścia, które odpowiadają za nasze dobre samopoczucie. Wytwarza także witaminę D3, która nie tylko wpływa na ogólne samopoczucie ale podnosi też odporność organizmu. Promienie słoneczne otulające ciało w przyjemny sposób także pomagają w leczeniu niektórych chorób, tj. łuszczyca czy atopowe zapalenie skóry. Niestety, wciąż wiele osób nierozsądnie korzysta ze słonecznego dobrodziejstwa. Wśród najczęstszych błędów jakie popełniamy, specjaliści wymieniają: źle dobrane preparaty do opalania, zbyt niski filtr, zbyt rzadko nakładany na skórę lub w niedostatecznej ilości oraz zbyt długi czas przebywania na słońcu. Osoby zdrowe powinny stosować filtry o mocy SPF30. Osoby cierpiące na choroby alergiczne, atopowe zapalenie skóry, czy ze zmianami wypryskowymi powinny wybierać głównie preparaty zawierające przede wszystkim filtry fizyczne a nie chemiczne. Pacjenci, którzy mają rozpoznane schorzenia skóry związane z działaniem promieniowania ultrafioletowego powinni stosować filtry o mocy SPF 50+. Dzieciom również zaleca się preparaty z filtrami fizycznymi. Mają one mniejsze działanie drażniące i uczulające. Należy również zwrócić uwagę, żeby filtry zawierały substancje chroniące nie tylko przed promieniowaniem UVB, ale również przed UVA. Pamiętajmy też, że większość filtrów działa do 4 godzin od nałożenia. Po tym czasie aplikację kremu należy powtórzyć. Dodatkowo powinniśmy powtórnie nałożyć preparat ochronny po kąpieli i użyciu ręcznika, nawet jeśli krem był „wodoodporny”. O odpowiedni dobór preparatu dla naszej skóry możemy zapytać dermatologa lub poradzić się farmaceuty w aptece. Rezygnacja z kremu do opalania lub stosowanie środków ze zbyt niską fotoprotekcją jest nieodpowiedzialne, ponieważ nie tylko przyspiesza zjawisko starzenia się skóry, ale także może doprowadzić do oparzeń skóry, rozwoju zmian przednowotworowych oraz nowotworów skóry w tym czerniaka. - Statystyki zapadalności i umieralności na czerniaka są wyjątkowo niepokojące. Według przeprowadzonych w Polsce badań możliwość wystąpienia tego agresywnego nowotworu wzrosła w ostatnich latach 2-3 krotnie. Możliwość wystąpienia czerniaka wzrasta po 20 rż., choć największą liczbę zachorowań odnotowano po 65 rż. Wczesne rozpoznanie i leczenie nowotworu daje szansę na wyleczenie 97% pacjentów. W zaawansowanym stadium choroby szanse te maleją do 5%. Dlatego, w tym przypadku kluczowa jest profilaktyka i odpowiedzialność związana z właściwym korzystaniem ze słońca – mówi Hanna Myśliwiec specjalista dermatologii z Centrum Medycznego Medicover w Białymstoku. Większość osób posiada na swojej skórze znamiona, tzw. pieprzyki. To zjawisko niemal powszechne. Jak jednak rozpoznać te, które faktycznie mogą być groźne? - To, co powinno nas zaniepokoić to głównie nieregularny kształt znamion barwnikowych, asymetria, nierówne brzegi, niejednolity kolor i wielkość powyżej 5 mm. Niepokojącym objawem jest świąd zmiany, jej powiększanie się oraz zmiana koloru. Mogą to być objawy rozwoju czerniaka, nowotworu wywodzącego się z melanocytów, czyli komórek barwnikowych, wytwarzających i zawierających melaninę, które mogą ulec złośliwej transformacji – wyjaśnia specjalista z Medicover Białystok. Czerniak na ogół występuje na skórze, ale może też pojawiać się wszędzie tam, gdzie znajdują się wspomniane melanocyty- na błonach śluzowych czy w siatkówce oka. Trzeba zatem pamiętać o obowiązkowej kontroli znamion u dermatologa. Jedną z metod diagnostyki jest dermatoskopia – zupełnie nieinwazyjny sposób umożliwiający ocenę zmian skórnych w powiększeniu. - W przypadku odkrycia znamion, które mogą być potencjalnie niebezpieczne dla zdrowia i życia pacjenta, lekarz zleca ich wycięcie chirurgiczne oraz przeprowadzenie badania histopatologicznego. Zwykle we wczesnym stadium choroby, leczenie sprowadza się do usunięcia „podejrzanego” znamienia z marginesem zdrowej skóry. Jeśli nowotwór jest już bardziej zaawansowany, stosuje się chemioterapię i immunoterapię – dodaje specjalistka dermatologii Hanna Myśliwiec. Świadomość na temat czerniaka wśród Polaków rośnie, lecz wciąż jest niewystarczająca. Pamiętać należy, że szczególnie narażone są osoby o jasnej karnacji, pracujące latem na świeżym powietrzu lub korzystające z solariów. Osoby, które w dzieciństwie przebyły poparzenia słoneczne mają kilkukrotnie większe ryzyko rozwoju czerniaka w wieku dorosłym. - Do grupy ryzyka zaliczyć trzeba również tych, którzy posiadają liczne wrodzone, szczególnie atypowe znamiona barwnikowe – przypomina specjalistka dermatologii. - Należy również pamiętać, że występowanie czerniaka w rodzinie znacząco zwiększa ryzyko, zachorowania. Ma to związek z pewną predyspozycją genetyczną. Dotyczy to głównie krewnych pierwszego stopnia. Mają oni o dwa, a nawet trzy razy większe ryzyko zachorowania. Spośród chorych na czerniaka około10% podaje, iż członek ich rodziny cierpiał na czerniaka - dodaje przedstawicielka Medicover Białystok. Po kilkumiesięcznym okresie jesienno – zimowym, z utęsknieniem wypatrujemy pierwszych prawdziwych oznak wiosny i lata. Słońce nie jest naszym wrogiem, jednak dla własnego bezpieczeństwa powinniśmy rozsądnie cieszyć się jego dobrodziejstwem, a przede wszystkim, uważnie obserwować swoje ciało, pozwalając się systematycznie zbadać specjaliście. Przestrzeganie podstawowych zasad może przecież uratować nas przed bardzo groźnymi konsekwencjami.

Odsetek najstarszych Polaków szybko rośnie i za 30 lat może okazać się, że już co dziesiąty mieszkaniec naszego kraju będzie miał 80 lat i więcej – uważa demograf prof. Piotr Szukalski z Uniwersytetu Łódzkiego. Z danych demograficznych wynika, że obecnie mieszka w Polsce mniej więcej 1,6 mln osób bardzo starych, podczas gdy w 1950 r. było ich jedynie 180 tys. Według eksperta starzenie się ludności jest nieuchronnym procesem, który odzwierciedla poprawę warunków życia, prowadzącą do obniżania się umieralności. Dlatego coraz liczniejszą grupę w polskim społeczeństwie stanowią osoby najstarsze, które ukończyły 80 lat. Liczba osób najstarszych w powojennej Polsce bardzo szybko rosła. W 1950 r. było ich ok. 180 tys., a obecnie ok. 1,6 mln osób. To wzrost aż ośmiokrotny i dwukrotnie wyższy niż wzrost ogólnej liczy seniorów w wieku 65+. „Efekt jest taki, że dzisiaj osoby najstarsze stanowią już ok. 4 proc. ludności naszego kraju” - wyjaśnił demograf. Jak dodał, widać jednocześnie duże zróżnicowanie przestrzenne procesu zaawansowanego starzenia się we współczesnej Polsce, a póki co głównym czynnikiem powodującym większy udział osób najstarszych są migracje i zmiany dot. dzietności. Do regionów o najwyższym odsetku najstarszych Polaków należą bowiem województwa: łódzkie, świętokrzyskie i podlaskie, z których w ostatnich latach wyjechało bardzo dużo młodych ludzi i które odznaczają się relatywnie niską dzietnością. „Rezultat jest taki, że pewnym zmianom uległa struktura wieku ludności tych województw i rośnie odsetek ludzi bardzo starych” - dodał ekspert. Biorąc jednak pod uwagę prognozy demograficzne dla Polski, to na dłuższą metę - jego zdaniem - decydujący wpływ na liczbę osób najstarszych będzie miała umieralność. „Z biegiem czasu odsetek osób bardzo starych ma przede wszystkim rosnąć na tych obszarach, które dziś, i najprawdopodobniej w przyszłości, będą odznaczać się najniższą umieralnością. A są to takie spokojne regiony jak: Małopolska, Podkarpacie, Lubelszczyzna czy Podlasie” - podkreślił demograf. Jak ocenił, w nadchodzących dekadach spodziewany jest szybki wzrost liczby osób bardzo starych, ponieważ pokolenie powojennego wyżu demograficznego w perspektywie 10-15 lat zacznie na masową skalę osiągać wiek powyżej 80 lat. „Rezultat będzie taki, że nagle w perspektywie ponad 30 lat okaże się, że już co 10. mieszkaniec naszego kraju będzie w wieku 80 lat i więcej” - dodał prof. Szukalski. Wzrost liczby najstarszych osób oznaczać będzie konieczność zapewnienia im wsparcia środowiskowego i instytucjonalnego. W przypadku tej grupy osób - zdaniem eksperta - pojawiają się bowiem inne problemy niż te, które z reguły kojarzone są ze starzeniem się ludności – są one związane z narastającą niesprawnością i przede wszystkim z narastającą niesamodzielnością. „Pojawia się zatem konieczność oferowania różnego typu usług, które umożliwią tym osobom jak najdłuższe pozostawanie w domu. Z drugiej strony zaś rozbudowanie instytucjonalnego wsparcia, a więc instytucji całodobowej opieki, w których osoby odznaczające się narastającą niesamodzielnością będę mogły w miarę normalnie funkcjonować” - dodał demograf. W jego ocenie na razie w Polsce problem usług opiekuńczych rozwiązuje rodzina, ale w przyszłości najstarsi Polacy dotknięci zostaną zmianami jej modelu – niższą dzietnością, mniejszą szansą posiadania rodzeństwa czy dużą skalą migracji dzieci i wnuków. Oznaczać to może, że najstarsze osoby często nie będą mogły liczyć na pomoc rodziny. Problem ten w pewnej części rozwiązać może rozwój nowoczesnych technologii w usługach opiekuńczych, medycznych czy pielęgnacyjnych. Natomiast – jak podkreślił ekspert - nie są to rozwiązania na każdą kieszeń, a poza tym nowoczesne urządzenia i technologie nie zaspokoją potrzeby bliskości z innym człowiekiem i nie wpłyną na skalę osamotnienia. „Pojawianie się urządzeń umożliwiających kontakt na odległość z dziećmi owszem, niby redukuje trochę poczucie osamotnienia, ale jednak kontakt twarzą w twarz w porównaniu z takim kontaktem za pomocą łączy, to jest zupełnie coś innego” - podkreślił prof. Szukalski. Źródło: Serwis Nauka w Polsce

Hemoroidy to dość powszechna dolegliwość, która według badań dotyka nawet 70% osób powyżej 30. roku życia. Problem w tym, że choroba ta często uznawana jest za temat tabu i wielu pacjentów, zamiast zgłosić się do lekarza, próbuje leczenia powszechnie dostępnymi środkami. Takie podejście może jednak sprawić, że z czasem jedynym rozwiązaniem staje się zabieg chirurgiczny. Żylaki odbytu, zwane potocznie hemoroidami, powstają w końcowym odcinku jelita. grubego. Za ich pojawienie się odpowiadają niekorzystne czynniki oddziaływujące na mieszczące się tam naczynia żylne, przez które dochodzi do poszerzania się żył i zmian w budowie ściany naczyniowej. - Do podstawowych czynników powodujących występowanie żylaków zaliczamy m. in. genetyczne nieprawidłowości w budowie ściany naczyniowej, przewlekłe zaparcia i nadużywanie środków przeczyszczających, nadwagę, siedzący tryb życia i brak ruchu, a także pracę polegającą na dźwiganiu ciężarów – wyjaśnia specjalista lek. med. Maciej Kleniewski z Humana Medica Omeda w Białymstoku. Oprócz tego za pojawienie się hemoroidów mogą być odpowiedzialne częste ciąże, podeszły wiek i związane z tym osłabienie mięśni i elastyczności tkanki łącznej, nadciśnienie wrotne, przewlekła niewydolność krążenia, a nawet niektóre sporty (jak kolarstwo czy jazda konna) lub wielogodzinne podróże samochodowe. Objawy hemoroidów Co istotne, u części chorych żylaki odbytu mogą nie dawać żadnych objawów. U innych zaś bywają one przyczyną okresowo pojawiającego się uczucia pieczenia, palenia czy swędzenia w okolicy odbytu, a także bólów i podkrwawiania przy oddawaniu stolca. W praktyce symptomy te bywają jednak przez pacjentów ignorowane. Większość z nich pomocy lekarskiej zaczyna szukać dopiero w momencie, gdy krwawienie się nasila. - W niektórych przypadkach, podczas wypróżnienia guzki wewnętrzne mogą wypadać na zewnątrz i zostać ściśnięte przez zwieracz odbytu. Efektem tego jest silny ból i uczucie dyskomfortu, których w żadnym wypadku nie należy ignorować! Sytuacja ta sprzyja bowiem rozwojowi zakrzepicy czy stanów zapalnych (o charakterze ropnym lub zgorzelinowym), którym towarzyszy gorączka i złe samopoczucie. Innymi, groźnymi powikłaniami żylaków mogą zaś być szczelina odbytu lub zapalenie odbytnicy – przestrzega chirurg Humana Medica Omeda. Diagnozowanie hemoroidów najczęściej następuje na podstawie oględzin okolicy odbytu (w taki sposób możliwe jest wykrycie guzków zewnętrznych) lub poprzez wziernikowanie, które uwidacznia żylaki wewnętrzne. Najczęściej wykonuje się przy tym rektoskopię lub kolonoskopię. Zapobieganie i leczenie Leczenie żylaków polega głównie na zapobieganiu powikłaniom. Przede wszystkim należy przestrzegać zasad higieny osobistej i unikać występowania zaparć. Punktem wyjścia jest zatem zmiana nawyków żywieniowych. - Pamiętajmy, by dostarczać organizmowi odpowiednią ilość błonnika (zawartego w owocach, warzywach, razowym pieczywie czy makaronie), dbać o prawidłowe nawodnienie, wystrzegać się alkoholu, ograniczać produkty wysoko przetworzone, a dla ułatwienia wypróżnień stosować olej parafinowy – mówi specjalista lek. med. Maciej Kleniewski. Z kolei w łagodzeniu bólu i świądu pomocne będą środki ściągające, znieczulające i odkażające w postaci czopków i maści, a także nasiadówki z rumianku lub kory dębu oraz nalewki z owoców kasztanowca. Oprócz tego warto się zaopatrzyć w doustne preparaty diosminy, escyny czy rutozydu, które wzmacniają żyły, uszczelniają ich ścianę, działają przeciwzapalnie i przeciwobrzękowo. Mogą być one stosowane długookresowo, a w stanach ostrych – również w zwiększonej dawce. Innym środkiem, który powinien znaleźć się w naszej domowej apteczce, jest krem na hemoroidy z lidokainą, likwidujący ból i pieczenie. - Z całą pewnością pomocny będzie także żel do mycia okolic odbytu, w składzie którego znajduje się m. in. aloes, miód, opuncja, gruszka czy nagietek – dodaje przedstawiciel Omedy. Zabieg chirurgiczny Leczenie doraźne nie sprawdzi się jednak w każdym przypadku. Hemoroidy stale powracające i wywołujące duże dolegliwości wymagają bowiem interwencji chirurgicznej. Najczęstszym zabiegiem jest założenie na żylaki specjalnych, ściskających, gumowych podwiązek, które prowadzą do obumarcia i samoistnego odpadnięcia guzka. Nie jest to jednoznaczne z wyleczeniem choroby, a w razie jej nawrotu całą procedurę należy kilka razy powtórzyć. - Nieco inaczej postępujemy w przypadku żylaków III i IV stopnia, które należy wyciąć chirurgicznie. Rzadziej zaś wykonuje się zabiegi takie, jak skleroterapia, krioterapia czy fotokoagulacja ­­­- opisuje chirurg z Humana Medica Omeda. Na koniec warto jeszcze przypomnieć, że hemoroidy nie są jedyną możliwą przyczyną występowania bólu i krwawienia odbytu. A rak, przewlekłe zapalenie jelit, choroba Leśniowskiego-Crohna czy wrzodziejące zapalenie jelita grubego to przecież choroby, które zagrażają życiu i zdrowiu a jednocześnie wymagają zupełnie innego leczenia. Dlatego doktor Kleniewski przestrzega przed samodzielnymi próbami leczenia objawów środkami farmakologicznymi dostępnymi w aptekach. Punktem wyjścia w każdej sytuacji powinna być konsultacja lekarska.

Szacuje się, że w Polsce na chorobę Parkinsona cierpi ok. 80 tys. osób, a co roku przybywa do 8 tysięcy nowych przypadków tej choroby. Jednym z wielu problemów, z którymi borykają się na co dzień pacjenci jest niedożywienie. Ryzyko jego wystąpienia dotyczy nawet 60% osób z chorobą Parkinsona. Tymczasem eksperci podkreślają, że brak odpowiedniego odżywienia prowadzi do wyniszczenia organizmu i może przyspieszyć postęp choroby oraz być przyczyną dodatkowych powikłań. Według danych Polskiego Towarzystwa Żywienia Pozajelitowego, Dojelitowego i Metabolizmu POLSPEN, u około 30% osób przyjmowanych do szpitala stwierdza się objawy niedożywienia, będące wskazaniem do podjęcia interwencji żywieniowej. Niedożywienie i chudnięcie jest problemem osób z chorobą Parkinsona. Szczególnie dotyczy to chorych starszych i dłużej chorujących. Jest to związane ze zwiększonym wydatkiem energetycznym z powodu drżenia, dyskinez polekowych, a także z powodu ograniczeń dietetycznych wynikających z zaburzeń połykania. U części chorych powód chudnięcia nie jest znany. Wiemy jednak, że objaw ten pogarsza rokowanie. Chorzy wymagają zatem wsparcia wysokokalorycznymi pokarmami lub preparatami żywieniowymi o zbilansowanym składzie – mówi prof. dr hab. n. med. Jarosław Sławek, neurolog, Prezes-Elekt Polskiego Towarzystwa Neurologicznego. U pacjentów z chorobą Parkinsona, którzy stosują lek o nazwie lewodopa, istotne jest ograniczenie oraz odpowiednie rozłożenie w ciągu dnia spożycia białka. Aminokwasy zawarte w białkach wpływają na obniżenie wchłaniania leku, co w konsekwencji zmniejsza skuteczność jego działania. Należy zwrócić uwagę, by ilość białka była ograniczona do 0.8 g na kilogram masy ciała i aby posiłki zawierające białko przyjmowane były zgodnie z zaleceniami lekarskimi, w odpowiednim przedziale czasowym od zażycia lewodopy. Pomocne w takich sytuacjach mogą być specjalistyczne preparaty odżywcze o niskiej zawartości białka, które dzięki odpowiedniej kaloryczności i zawartości składników odżywczych, stanowią istotne wsparcie żywieniowe dla osób chorych na chorobę Parkinsona. Ta podstępna choroba rozwija się stopniowo. W miarę upływu czasu pojawiają się problemy przy wykonywaniu codziennych czynności – często nie są w stanie wykonać nawet zwykłych czynności takich jak ubieranie się czy przygotowanie posiłku. Do tego dochodzą często problemy z połykaniem pokarmu. To utrudnia funkcjonowanie nie tylko osób chorych, lecz również ich opiekunów i najbliższych członków rodzin, wymuszając zmiany w dotychczasowym trybie życia. Choroba Parkinsona staje się coraz powszechniejsza – żyjemy dłużej, a to nieuchronnie prowadzi do wzrostu liczby pacjentów. Dlatego tak ważne jest zgłębianie wiedzy o tej chorobie, nie tylko przez chorego, także przez jego najbliższych. Oczywiście ważne jest poznanie jej objawów i sposobów leczenia, ale bardzo potrzebna jest też znajomość sposobów i metod radzenia sobie z tym schorzeniem w codziennym życiu, jak np. stosowanie żywienia medycznego, które może poprawić stan odżywienia organizmu oraz pozytywnie wpłynąć na jakość życia chorych i ich opiekunów – dodaje Ewa Dobrowolska z Mazowieckiego Stowarzyszenia Osób z Chorobą Parkinsona. Dlaczego odżywianie jest tak ważne? Temat żywienia pojawia się zazwyczaj w kontekście profilaktyki chorób, tymczasem wielu pacjentów w wyniku swojej choroby ma kłopoty z właściwym odżywianiem, co w konsekwencji może prowadzić do wyniszczenia organizmu, powikłań i obniżenia jakości życia. Długotrwałe niedożywienie prowadzi do istotnych zmian w organizmie oraz upośledzenia funkcji kluczowych narządów organizmu, w tym zaburzeń odporności. Dieta w chorobie Parkinsona, powinna odpowiadać na potrzeby chorych zależne od ich stanu zdrowia. Bardzo ważne jest zwrócenie uwagi na następujące aspekty: zapobieganie niedożywieniu, uwzględnienie trudności w przełykaniu pokarmów, eliminację zaparć czy modyfikację diety pod kątem lepszego przyswajania leków. W przypadku wystąpienia wyżej wymienionych problemów dietę będziemy odpowiednio zmieniać. Gdy występuje niedożywienie zwiększymy kaloryczność posiłków. W celu poprawy przyswajalności leków zwrócimy uwagę na mniejszą podaż białka w diecie oraz odpowiednią proporcję miedzy węglowodanami, a białkiem. Mając do czynienia z osobą z zaburzeniai połykania zaproponujemy preparaty zagęszczające płyny i potrawy oraz zmienimy konsystencję przyjmowanych posiłków. Każdy pacjent powinien być zatem traktowany indywidualnie, aby żywienie było dostosowane do jego potrzeb i problemów, jednocześnie wpływając na dobre odżywienie organizmu lepsze samopoczucie i sprawność pacjenta – dodaje Magdalena Szymańska, dietetyk.

Tzw. żywienie onkologiczne to w powszechnym przekonaniu przywilej, zarezerwowany jedynie dla nielicznych. W rzeczywistości jednak niemal każdy z pacjentów może skorzystać z opieki dietetycznej w tym zakresie. Co więcej, czasem już samo wyeliminowanie błędów żywieniowych w pozytywny sposób oddziałuje na zdrowie chorego, poprawiając jego wyniki i samopoczucie. Pierwszym krokiem mającym na celu wparcie organizmu w walce z chorobą powinny zatem być rzetelnie przeprowadzone konsultacje z wykwalifikowanym dietetykiem klinicznym. Jak bowiem pokazuje praktyka, poziom wiedzy na temat żywienia w przypadku zmagania się z nowotworem jest w naszym społeczeństwie niepokojąco niski. - Problem w tym, że pacjenci na ogół zjadają to, na co mają ochotę, a nie to, co polepsza ich stan zdrowia. Tym samym dodatkowo obciążają swój układ immunologiczny, który w czasie terapii produkuje szereg substancji skierowanych do walki z chorobą – m. in. w postaci cytokin czy komórek NK – wyjaśnia Karolina Wróblewska, dietetyk z Medicover Białystok. I dodaje: Źle odżywiony układ staje się zaś mniej sprawny, co powoduje blokadę wewnątrzustrojową przed walką z „intruzem”, a jednocześnie niekorzystnie wpływa na pozostałe narządy, niezbędne w procesie trawienia czy nawet oddychania. Indywidualne podejście Podstawową przyczyną takiego stanu rzeczy są zbyt małe ilości białka, witamin i składników mineralnych w diecie. Ale to nie wszystko. Równie zgubny okazuje się być niedobór energii, której powinno się dostarczać nawet więcej, niż w przypadku ludzi zdrowych. Jednocześnie do całej sprawy każdorazowo należy podejść indywidualnie. Nie ma tu ogólnych wytycznych wskazujących kaloryczność posiłków dla osób walczących z nowotworem. Realne zapotrzebowanie wylicza się bowiem na podstawie wyników pacjenta, jego masy ciała, ogólnego stanu odżywienia czy ewentualnych chorób współistniejących. - Z tego powodu absolutnie niedopuszczalne jest korzystnie z diet rodziny czy znajomych. Każdy ustrój ma przecież inne wymagania, a w przypadku chorób o wzmożonej agresji na tkanki, wszystkie tego typu działania mogą w istotny sposób odbić się na naszym zdrowiu! – przestrzega przedstawicielka Medicover Białystok. Innym, zdecydowanie większym i bardziej złożonym problemem z zakresu dietoterapii w chorobach onkologicznych jest niedożywienie, czyli tzw. „kacheksja”. Jak pokazują najnowsze badania, wynikająca z niej umieralność sięga nawet 30-50% wszystkich chorych! Innymi słowy, w niemal połowie przypadków główną przyczyną powikłań nowotworowych jest groźne niedożywienie, a nie sama choroba. Właściwe ilości Warto przy tym pamiętać, że aby dietoterapia miała w ogóle szansę pomóc choremu, powinna być rozpoczęta jeszcze przed leczeniem planowym. - Niestety, podczas chemioterapii, radioterapii i w czasie okołooperacyjnym większość pacjentów ma problemy z przyjmowaniem posiłków, co skutkuje zdecydowanie słabszą absorpcją składników odżywczych. Rozwiązaniem w tym wypadku są na bieżąco wprowadzane zmiany w jadłospisie, tak, aby kuracja była kontynuowana i możliwe było trzymanie się chociaż części początkowych zaleceń – mówi Karolina Wróblewska. Przy ustalaniu diety konieczne jest dokładne wyliczenie zawartości poszczególnych elementów. Ponadto należy pamiętać, że zwiększona ilość energii nie może pochodzić z przypadkowych produktów spożywczych, lecz muszą być one ściśle dopasowane do składników modulujących układ immunologiczny do produkcji przeciwciał. Co włączyć do swojej diety? Pacjenci onkologiczni powinni więc przede wszystkim wybierać świeże i lekkostrawne posiłki, z naturalnymi ziołami i przyprawami. Ze względu na zwiększone zapotrzebowanie na białko bezpiecznie można sięgać po nabiał, jaja, mięsa białe (z indyka, królika, „chudych” ryb) i czerwone, dodatkowo dostarczające żelaza czy witaminy B12. - Dobrym pomysłem będzie również włączenie do swojej diety warzyw i owoców bogatych w antocyjany i witaminę C – jagód, borówek, żurawiny, aronii, porzeczek, truskawek, malin, bakłażana, natki pietruszki, fasolki, bobu oraz soczewicy – podpowiada dietetyk Medicover Białystok. Do tego dochodzą również orzechy brazylijskie, migdały, pestki dyni, nasiona siemienia lnianego i CHIA, oleje roślinne bogate w Omega-3 i NNKT – lniany i rzepakowy, a także oliwa z oliwek. Z całą pewnością unikać zaś należy m. in. potraw ciężkostrawnych, smażonych, odgrzewanych, tłustych mięs, konserw, produktów wędzonych, słodyczy, nadmiaru soli, wysoko przetworzonych warzyw i owoców, cytrusów, nowalijek czy pestek słonecznika. Na koniec warto też przypomnieć, że powyższe zalecenia dotyczą nie tylko czasu leczenia, ale i mają na celu zapobiegać nawrotom choroby. Należy je zatem traktować również profilaktycznie – właściwe postępowanie dietetyczne pozwala na ochronę wszystkich narządów oraz na ustabilizowanie sytuacji zdrowotnej.