Tania

Wiesz, żadna kłótnia niczego nie rozwiązuje. Trzeba nauczyć się rozmawiać. Niestety w naszym kraju jest to raczej niemożliwe. Czego dowodem jest wypowiedź łagodnej: Wybacz łagodna, ale nikt nie ma prawa zmuszać kogokolwiek do "dostosowania się" jak łagodnie to ujęłaś. Może kiedyś to zrozumiesz. Jak dorośniesz... Dawnymi czasy, dzieci po szkole szły do kościoła na religię. Teraz mają to w swoich codziennych zajęciach. A tak nie powinno być. Religia w kościele, nauka w szkole. Państwo a kościół zawsze powinno być traktowane osobno + szczypta tolerancji.

Zgadzam się z tym zdecydowanie. Miejsce krzyży jest w kościołach. A jeśli dopuszczamy je do szkół, to może powinniśmy pozwolić na zawieszanie symboli innych religii?

Od siebie dodałabym jeszcze kilka pozycji, na które miałam szczęście trafić: "Jesienne ognie" Walerii Komarowej, "Wyższa magia" Kiry Izmałowej, "Załatwiaczka" Mileny Wojtowicz, "Wiedźma.com.pl" Ewy Białołęckiej, "Błękitny Księżyc" Simona R. Green. Niektóre przypominają Sapkowskie klimaty, inne są zabawne. Ale każda z nich pochłonie czytelnika na dłużej:)

A jeśli takiej pomocy znikąd nie widać? Łatwo jest powiedzieć: zrób coś ze sobą, wyjdź na dwór, bo piękna pogoda, zajmij się wolontariatem i tym podobne rzeczy. Łatwo jest to powiedzieć komuś, kto nie wie jak ciężko jest czasami wyjść z łóżka, pójść do łazienki, otworzyć okno w pokoju. Łatwo jest oceniać, gdy się nie rozumie problemu... Samobójcy, ludzie w depresji też myślą o swoich bliskich. To oni są tym ostatnim wspomnieniem, ostatnią myślą. Każdy, kto decyduje się na taki krok myśli o tym co będzie, gdy jego zabraknie. Najczęściej wychodzi z założenia, że gdy odejdzie, najbliższym będzie lepiej. Przez jakiś czas będą cierpieć, ale z czasem zapomną, przestaną odczuwać ten palący ból. I ma nadzieję, że oni zrozumieją jego krok, jego bezsilność. I że go nie potępią...

A jeśli człowiek nie ma siły w sobie, by zrobić coś takiego? Wyjść do innych ludzi, poprosić o pomoc? Daje znaki innym, ale nie jest w stanie powiedzieć wprost o co mu tak naprawdę chodzi? To co wtedy? Ostatnio mam straszny dołek, czuję potworną pustkę w sobie i wokół. W ciągu dnia udaję, że jest w porządku, zachowuję się jak ta dawna Tania, która wierzyła w dobrych ludzi i która miała w sobie wiarę w lepsze jutro. W nocy płaczę w poduszkę, myślę o tym jak z tym wszystkim skończyć, jak się uwolnić od tego lęku o kolejny dzień. Nie sypiam, nawet nie chcę wstawać z łóżka, przestałam jeść. Chcę zmazać z ludzkich twarzy te ich uśmiechy szczęścia, które mnie po prostu dobijają. Gdy świeci słońce, spuszczam rolety w oknach, bo nawet to mnie drażni. Dużo też myślę co się stanie z moimi najbliższymi, gdyby mnie zabrakło. Boli mnie sama myśl o tym co by się stało z Tatą, z którym mam tak wiele wspólnego. Boli mnie, gdybym zostawiła Brata, mojego jedynego przyjaciela i Mamę, która nawet, gdy ma zły humor potrafi się uśmiechnąć, powiedzieć coś miłego, przytulić. Dawna Tania odeszła i nie potrafię jej odnaleźć w sobie. Nawet nie mam siły na to...

A na czym to "zsocjalizowanie" wygląda? Pytam z ciekawości.

Ale czy faktycznie to istnieje? Bo my mamy zle doswiadczenia w tej sprawie. Przynajmniej ja, bo ludzie, ktorych uwazalam za przyjaciol bez slowa ostrzezenia wyrzucili mnie po prostu z wspolnie wynajmowanego domu. Przyjaciele, ktorych mialam w Polsce rozmawiali ze mna tylko wtedy, gdy przyjezdzalam na urlop i liczyli na pieniadze. Ja moge byc przez to skrzywiona :( Ale taka prawdziwa przyjazn musi przeciez istniec... Prawda?

I jak tu ich nie kochac, prawda? Sama chcialabym miec jeszcze jednego kociaka :mrgreen:

Osobiście podobają mi się charaktery kotów. Nigdy nie wiadomo czego się można po nich spodziewać. I nie ma czegoś takiego jak komendy typu: siad, aport, bo one i tak nie posłuchają. Wiem o czym mówię, bo sama miałam przez jakiś czas pod jednym dachem szczura, kota i psa. I jakoś się wszyscy dogadywali, chociaż i tak to kot rządził ;) Ale imię, które mu nadałam do czegoś zobowiązywało: Cassiel Lucyfer I. I możecie mi wierzyć, miał iście szatański charakter, ale i tak zawsze do mnie przybiegał jak tylko weszłam do domu. Zwłaszcza, gdy coś spsocił :mrgreen:

Czy faktycznie istnieje coś takiego jak przyjaźń? Co tak naprawdę oznacza to słowo? Jak Wy widzicie to ze swoich doświadczeń? Bo ja mam bardzo złe doświadczenia w tej sprawie i moim zdaniem nie ma czegoś takiegoś jak przyjaźń...

Uczciwość? Dla mnie to bycie w porządku wobec siebie samej i mojej Rodziny. Zrobisz coś złego i masz tego świadomość, czujesz, że zrobiłeś coś złego, ale nie dlatego, że jest to ogólnie przyjęte, ale dlatego, że Ty tak czujesz. Jestem uczciwa i szczera wobec wszystkich. Może dlatego tak często dostaję po tyłku. Po uczciwość się nie opłaca?

Ci, co zaczną brać nie będą musieli się chować po bramach, by kupić cokolwiek. Tak jak teraz robią to inni. Po prostu pójdą do "sklepu" i kupią. Wiesz, moim zdaniem to jest ich wybór. Sami wybrali taką drogę i muszą sobie radzić sami. To jest tylko i wyłącznie zależne od nich. Czy podejmą leczenie czy też się poddadzą i zaczną ćpać na nowo. To jest ich problem, nie Twój. I jeśli o mnie chodzi, to każdy ma prawo zepsuć swoje życie tak, jak mu to pasuje. Bo każdy ma prawo wyboru. Jestem za legalizacją, chociaż moim zdaniem to i tak jest bez znaczenia, bo nie oszukujmy się, ale narkotyki są i będą dostępne. Niestety...

Ale praktycznie narkotyki są już legalne. Kupić cokolwiek nie stanowi już żadnego problemu. Dlatego może legalizacja nie byłaby takim głupim pomysłem?

Ja też lubię tą kreskówkę, choć przyznaję, że dawno jej nie widziałam i pewnie gdybym teraz na nią zerknęła, wrażenia byłyby zupełnie inne. Wiadomo, na początku to była rewelacja: bajka o dzieciach, ale nie dla dzieci, ten język i klimat nie raz wbijał mnie w fotel ze śmiechu. Tylko, że to była taka chwilowa moda, takie jest moje zdanie. Przez pewien czas dużo ludzi zaczęło mówić językiem bajki i nagle się to skończyło. Dlaczego? Bo może to nie było aż tak ciekawe, nie sądzicie? A co do ortografii i języka Gabulo, to nie ma się co dziwić, że Twoja wnuczka szybko podchwyciła ten język. W końcu był łatwy, prosty i śmieszny. No i to było coś nowego :)

Pomimo tego, że jestem osobą bardzo tolerancyjną, to jednak przyznaję, że najbardziej denerwuje mnie ta cała dyskotekowa muzyka, jaką słyszy się non stop w radiu i telewizji. Jakoś tego nie mogę spokojnie słuchać