malgorzataj

Poczułam się wywolana do tablicy😉 i odpowiem, przekornie ze tak w sumie jestem altruistką, bo inaczej bym nie przetrwala 15 lat pracy w opiece. Jezeli liczy sie tylko kasa, to wypalenie przychodzi bardzo szybko... Nosilam się z pomyslem zebrania tych doswiadczen i podzielenia sie nimi. I w koncu odwazylam sie.😀 Bywalo różnie, czasem ekstremalnie ciężko. Kazdy wyjazd czegos mnie uczył, zwlaszcza te najtrudniejsze. Wracalam tylko do tych miejsc, gdzie czulam sie doceniana Nauczylam się tez, ze warto korzystac z doświadczenia innych, a niekoniecznie na wlasnej skórze. Zalozylam stronke Opiekunka na Fb gdzie dziele się tym co bylo nie do udzwigniecia, ale tez wydarzeniami, ktore byly nadzwyczajne i decydowaly, ze wracalam... Zapraszam srdecznie do odwidzenia strony😊🌺 https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid02449JDqpzfhTasW6v7SUSbt5QCdYG9Wdf5MngsxDWCdJW8Fb4Aa4PmszU9By2FqVbl&id=100089817561959&sfnsn=mo

Na dłuższą metę tak sie nie da, no chyba, ze kosztem wlasnego zdrowia... Zadna Niemka nie pozwolilaby, aby zmuszano ja do pracy w wolnym czasie...Trzeba byc asertywnym, bo kiedy zabraknie sil, to tym bardziej podopiecznemu nie pomozemy. Do miejsc, w ktorych tego nie rozumieja po prostu nie wracamy. Spacery z podopiecznym, ktory ma takie problemy bez wozka, albo rolatora wykluczone. I niech strzelają fochy, trzeba byc stanowczym, chociaz to nie jest latwe. To mina, którą zawdzieczasz poprzedniczce... Pozdrawiam i zycze wytrwalosci. Ja bym tam nie wracala